به گزارش ایرنا، انگار قانون نانوشتهای در فوتبال ایران وجود دارد که نباید در این رشته پرطرفدار خبری از شور و نشاط اجتماعی باشد؛ انگار قرار نیست اینجا کسی از فوتبال لذت ببرد. فوتبال باشگاهی تبدیل شده به محلی برای فوران خشم؛ خشمی که بخش زیادی از آن زاییده سیاست نتیجهگرایی باشگاهها است و برد و باخت را آنقدر مهم جلوه دادهاند که به خاطر آن دست به هر کاری میزنند و این سیاست به یک فرهنگ هواداری تبدیل شده است.
بازی تراکتور و پرسپولیس به لحاظ فنی، نزدیک به استانداردهای فنی فوتبال ایران بود؛ اما در همین بازی اتفاقات زشت و زنندهای رخ داد که نباید بی تفاوت از کنار آن گذشت. شاید اگر به اتفاقات و ناهنجاریهایی که در بازی فصل گذشته دو تیم نگاه ریشهای و جدیتری میشد حالا مجبور به نوشتن این مطلب نمیشدیم. پس از همان بازی فصل گذشته بارها به معضلات فرهنگی که در فوتبال ایران رخنه کرده اشاره شد؛ اما گوش شنوایی حداقل برای شنیدن این واقعیتها وجود نداشت.
این بار و در تبریز به کریم باقری فحاشی شد؛ مردی که یکی از اسطورههای اخلاق فوتبال ایران محسوب میشود و از قضا اهل تبریز است. اینکه هواداران منتسب به تیم تراکتور اینگونه به خانواده باقری فحاشی کردند را نباید با این توجیه که همین فحاشیها به علیرضا بیرانوند در فصل گذشته در استادیوم آزادی شد توجیه کرد. هر دو اتفاق نابخشودنی بود.
گذری به اتفاقات حاشیهای این بازی داشته باشیم؛ در آن فضای پر از احساسات افراطگونه استادیوم یادگار امام تبریز، بهتر بود که محمد امین کاظمیان آن حرکت خوشحالی را انجام نمیداد؛ اما بدتر از آن رفتارهای شجاع خلیلزاده بود. چه در زمانی که بازی در حال جریان بود که او تنها بازیکنی بود که تلاش میکرد با بازیکنان حریف وارد درگیری شود و چه پس از پایان بازی که ادای خوشحالی بازیکنان پرسپولیس را به حالت تمسخرآمیز درمیآورد.
اینکه اکثر بازیکنان مطرح فوتبال ایران که یکی از آنها شجاع خلیلزاده است تنها در بُعد فنی رشد کردهاند و هیچگونه آموزشی به لحاظ رفتار حرفهای به آنها داده نشده بحث دیگریست که البته باید به صورت مبسوط به آن پرداخته شود؛ اما چرا این بازیکن نخواسته حداقل برای یکبار به پیامدهایی که رفتار او و سایر بازیکنان دو تیم میتواند بر جامعه هواداری داشته باشد اهمیت بدهد؟
از آن سو، افشین پیروانی که او هم مورد فحاشی هواداران تیم میزبان قرار گرفته وعده میدهد در بازی برگشت هواداران پرسپولیس، جبران خواهند کرد. او که سالها چه به عنوان بازیکن و چه به عنوان مربی و سرپرست و مدیر در سطح فوتبال ایران فعالیت کرده اظهاراتی انجام داده که قابل قیاس با رفتار خلیلزاده است و دست کمی از آن ندارد.
روز گذشته باشگاه پرسپولیس و امروز هم باشگاه تراکتور اقدام به انتشار بیانیه در خصوص اتفاقات بازی این دو تیم کردند. در این دو بیانیه هیچ تلاشی برای دعوت به آرامش هواداران نشده و هر کدام از آنها تلاش کرده دیگری را مقصر اتفاقات معرفی کند.
افراطی گری در فوتبال حالا به سایر رشتهها هم رسوخ کرده که البته بخش زیادی از آن به دلیل حضور بوقچیهای مواجببگیر است که از سوی باشگاهها برای تحت فشار گذاشته حریفان به خدمت گرفته شدهاند. این موضوع آنقدر عیان است که کسی نمیتواند آن را تکذیب کند. به صورت کاملا هدایتشدهای کسانی در فوتبال ایران مورد وثوق هواداران قرار میگیرند که بیشتر از بُعد فنی، حاشیهساز باشند. همین میشود که بازیکنان از یقهگیری و فحاشی، عبایی ندارند. محبوبیت رفتارهای لاتگونه در فوتبال ایران، جنبههای فنی این رشته را هم زیر سوال برده است. کسی کاری ندارد که آمار فنی این بازی چه بوده؛ فضای مجازی به صحنه فحاشی هواداران پرسپولیس و تراکتور به یکدیگر تبدیل شده است.
خلیلزاده، پیروانی و همه چهرههایی که در بازی تراکتور و پرسپولیس حاشیهسازی کردند از پنجره خانههای لاکچریشان، نگاهی هم به جامعه هواداری بیندازند؛ ببینند که رفتارشان چه تنشی در میان آنها ایجاد کرده است و چه آتش ویرانکننده شعلهور شده است.
اینها بخشی از واقعیتهای فوتبال ایران است. مهم نیست که سالهاست فوتبال ما در سطح بین المللی با افت جدی روبه رو شده است؛ آن چیزی که فوتبال ایران را در خود فرو برده جنگهای هواداری است که شکست در آن معنایی ندارد. این دایره تسلسل به همین منوال به حرکت خود ادامه خواهد داد تا زمانی که یک عامل خارجی برای شکستن این چرخه مداخله کند؛ عاملی که حضور افراد بافرهنگ در جایگاههای مدیریتی فوتبال ایران است.
